In het hart van een stil dorp, verscholen tussen gewone huizen, vonden we een klein, verlaten huisje. Van buiten oogde het onopvallend, maar eenmaal binnen kwamen we terecht in een tijdcapsule die tot op de dag van vandaag ontroert. Hier woonde een vrouw die haar leven had gewijd aan het helpen van kinderen in Afrika als zendelinge.
Overal lagen sporen van haar reizen en toewijding: foto’s van lachende kinderen, briefpapier met Afrikaanse patronen, een vergeelde wereldkaart met aanduidingen. Maar wat ons het meest raakte, was het tafereel bij de kachel. Op een houten stoel lag een onafgemaakt breiwerkje, zorgvuldig neergelegd alsof het elk moment weer opgepakt kon worden. Onder de stoel stonden haar schoenen, klaar om aan te trekken. Het voelde alsof ze zó binnen kon stappen.
De woonkamer ademde warmte en eenvoud. Op tafel lag een open Bijbel, de bladzijdes licht opgerold van ouderdom. En toch — dit huis is geen gemakkelijke urbexlocatie. Het ligt midden in een bewoond dorp, met oplettende buren die elke beweging in de gaten houden. Respect voor de plek én de omgeving is hier essentieel.
Dit is geen verlaten huis zoals zovelen. Het is een eerbetoon aan een leven in dienst van anderen, een plek waar het verleden nog zachtjes ademt.
Maison Anna – A Life of Care, Frozen in Time
In the heart of a quiet village, tucked among ordinary homes, we discovered a small abandoned house. From the outside, it seemed unremarkable. But stepping inside felt like entering a time capsule, a place still echoing with the presence of the woman who once lived there — a missionary who had dedicated her life to helping children in Africa.
The house was filled with traces of her journey and devotion: photographs of smiling children, letters with African patterns, and a faded world map marked with notes. But the most touching scene was by the stove. On a simple wooden chair lay an unfinished knitting project, as if she had just stepped away. Beneath the chair, a pair of shoes sat neatly — ready to be worn. It felt as though she might walk back in at any moment.
The living room radiated warmth and simplicity. An open Bible rested on the table, its pages curled with age. Yet, this is not a typical urbex spot. Located in a residential village with very attentive neighbors, this house requires quiet respect — for the space and for those who live nearby.
This is not just an abandoned home. It is a tribute to a life of service, a place where the past still breathes softly.
