Op de grens van België en Frankrijk vonden we een urbexlocatie die toen net opdook in de scene: een eeuwenoud, verlaten mortuarium, verstopt op een kerkhof tussen bomen en stilte. Toen wij er waren, was het nog vers onontdekt — en dat maakt het extra bijzonder.
Het mortuarium zelf was oud en sober, met dikke muren, verweerd hout en een stenen tafel die direct opviel in het midden van de ruimte. Een tafel waar je niet omheen kon — letterlijk én figuurlijk. En natuurlijk, in een vlaag van overmoed (of pure curiositeit): ja, we gingen erop liggen, naakt. De steen was ijskoud, en die ervaring vergeet je nooit meer. Geen mooier moment om “YOLO” te fluisteren dan daar.
De ruimte werd verlicht door één enkel peertje aan het plafond, wat een zwak, geel licht verspreidde. In een hoek stond een kastje met wat oude kaarsjes — alsof de laatste rouwdienst net had plaatsgevonden. Alles was eenvoudig, maar de sfeer kroop onder je huid.
Toen wij vertrokken, zagen we al andere urbexers arriveren. Deze plek ging zich duidelijk snel verspreiden. En toch hadden wij hem even helemaal voor onszelf — in stilte, met kippenvel, op koude steen.
Morgue Yolo – Cold Stone and a Warm Memory
Near the Belgian-French border, tucked away in an old cemetery, we stumbled upon a fresh urbex discovery: a genuinely old mortuary, forgotten by time but only just found by the community. At the time of our visit, we were lucky enough to be one of the first.
The space was simple and eerie, with thick stone walls and a centerpiece that left little to the imagination: a solid stone mortuary table. Naturally, curiosity got the better of us. And yes — we lay down on it, naked. The stone? Freezing cold. A surreal moment, full of goosebumps and laughter, sealed with one word: YOLO.
A single hanging bulb gave off a faint yellow glow. In one corner, an old wooden cabinet with a few dusty candles stood as a silent reminder of rituals long past. The atmosphere was thick — not with fear, but with reflection.
By the time we left, other urbex teams were already arriving. This place wouldn’t stay secret for long. But for a short while, it was just us and the dead silence. Sometimes, that’s all you need.
Morgue Yolo – Pierre Froide et Frisson Inoubliable
Près de la frontière belgo-française, cachée dans un ancien cimetière, nous avons découvert une nouvelle perle pour l’urbex : un vieux mortuaire que peu de gens avaient encore visité. Lors de notre passage, la scène urbex venait tout juste de le découvrir — un privilège rare.
À l’intérieur, l’ambiance était sobre et pesante. Une table mortuaire en pierre massive trônait au centre de la pièce. Impossible de ne pas la remarquer. Et oui, par défi ou par curiosité pure… nous nous sommes allongés dessus — nus. Et cette pierre ? Glaciale. Ce frisson restera gravé, un vrai moment “YOLO”.
Un simple ampoule suspendue diffusait une lumière faible. Dans un coin, un petit meuble avec quelques bougies poussiéreuses donnait une touche rituelle à l’espace. Rien de spectaculaire, mais tout dans cette pièce semblait chargé d’histoires et de silence.
À notre départ, d’autres explorateurs arrivaient déjà. L’endroit allait rapidement devenir populaire. Mais pendant quelques instants, il n’y avait que nous, le froid de la pierre… et ce sentiment inoubliable d’avoir vécu quelque chose de vrai.
