In een zuidelijk dorpje in België ontdekten we een locatie die bijna te bizar voor woorden is: een kerk die ooit heilig was, daarna heftig. De naam onder urbexers? Holy Disco. Want ja, deze plek fungeerde een tijd lang als discotheek — met dansvloer, draaitafel en discolampen tussen de pilaren en gewelven.
De combinatie klinkt op papier misschien als een gouden vondst: een discotheek in een kerk, waar de echo’s van muziek zich mengen met die van gezangen uit het verleden. Helaas bleek het in de praktijk minder duurzaam. Bij aankomst zagen we al snel dat het concept inmiddels definitief verlaten is. Wat resteert is een vervreemdende, bijna ironische setting.
De architectuur van de kerk is grotendeels bewaard gebleven. Hoge glas-in-loodramen, gotische bogen en een groot altaar — nu omringd door wat er overblijft van luidsprekers, een halfvergane bar en kleurige spotlampen. Op de vloer liggen nog wat flyers van thema-avonden, en in een nis ontdekten we een verkleurde discobal, als een relikwie uit een ander geloof: dat van de dans.
De sfeer is uniek. Je voelt nog steeds de spanning tussen sacraal en seculier, tussen stilte en beat. Een plek waar het geloof misschien niet behouden bleef, maar waar ook het feest slechts tijdelijk was.
Een kortstondig hoofdstuk in het lange leven van een gebouw — en een droom die misschien iets te hard knalde.
Holy Disco – From Prayer to Party Lights
In a small village in southern Belgium, we stumbled upon a location that’s equal parts sacred and surreal: a church turned nightclub, known in the urbex world as Holy Disco.
It sounds like a wild idea — spinning records beneath stained glass, dancing where pews once stood, lasers where candles used to flicker. And for a while, this concept became reality. But like many bold ventures, it didn’t last. The party’s over, the doors are shut, and what’s left behind is a fascinating urban ruin.
The church’s original architecture remains intact: towering arches, stained-glass windows, a stone altar still in place. But it’s now flanked by decaying DJ booths, rusty spotlights, and a broken bar. On the ground, old promotional flyers and drink tokens lie scattered like confetti after a forgotten festival.
One of the strangest details? A faded disco ball tucked into a corner niche, catching the faint light through dusty windows. A strange relic in a space once meant for quiet worship.
“Holy Disco” is a clash of worlds: spiritual solemnity meets bass drops, reverence meets rave. And while the music has long stopped, the energy still lingers — a reminder of what once was and what could’ve been.
