Achter een sluier van fluwelen groen, waar de wind nauwelijks durft te ademen, sluimert een gesloten hoeve als een slapend geheim. Geen naam, geen teken, slechts een kring van stenen die de tijd zelf lijkt te hebben vergeten. Ooit het hart van een verdwenen wereld, draagt zij een kern uit de 17e eeuw, gehuld in het gewaad dat de late 18e eeuw haar schonk. Beschermd, onaangeroerd, ademt zij een stilte zo zuiver dat zij de ziel van de voorbijganger beroert als een vergeten lied.
Rond een rechthoekig erf, als een binnenste binnenwereld, strekt zich een kleiner hof in het noordwesten uit – een stille dans tussen leven en arbeid. Het woongedeelte buigt zich in een L-vorm om de verborgen koer, getekend door een steen uit 1801 die fluistert over een wedergeboorte. In de schaduwvleugels wachten stallen, één torent twee lagen hoog en bewaart nog de boogvensters van weleer. De poort, een korfboog van trots en tijd, draagt een duivenhok als een kroon uit 1798. Verderop reikt de dwarsschuur van 1791, een holle echo van karren die allang zijn verstild.
Witgekalkte mergelsteen glooit onder zadeldaken als sneeuw onder een rode hemel. Getoogde ogen kijken blind de wereld in, rondboogdeuren gapen als zwijgende monden, muurankers houden de eeuwen bijeen, uilengaten staren in een eeuwige nacht. Een bakstenen litteken uit de 19e eeuw en een dak dat zich nederig boog verraden dat zelfs stenen buigen voor de tijd. Nu is zij geen boerderij meer – misschien een huis, misschien een schim van erfgoed. De stilte laat ons raden.
Voor wie zoekt met zachte tred is dit een kathedraal van fluisteringen: een steen die bloedt van ouderdom, een anker dat roest in stil protest, een duivenhok dat waakt over leegte. Licht glijdt als spinnenweb door stoffige ramen en kust muren die nog ruiken naar hooi en verre stemmen. Geen verval, slechts een droom die wacht. Een hoeve die ademt in de schaduw van de wereld, beschermd door haar eigen vergeten.
Zij is een tijdcapsule zonder sleutel, een schoolvoorbeeld van wat ooit was en nooit meer zal zijn. Geen ingestorte daken, geen schreeuwende verf. Alleen een rust zo diep dat zij heilig is. Hier komt men niet om te nemen, maar om te luisteren. Om de stenen te lezen als een oud gebed, en weg te gaan met de echo van eeuwen in de ziel.
