Tijdens een bivaktocht in Noord-Frankrijk stuitten we per toeval op een plek die rechtstreeks uit een droom leek te komen. Tussen het dichte groen en de wildgroei doemde opeens een klein verlaten huisje op — pas zichtbaar toen we er letterlijk vijf meter vandaan stonden. Alsof de natuur het bewust had willen verbergen, stond het er stil, vergeten en onopvallend.
Het huisje was klein, eenvoudig, maar met een unieke sfeer. De houten gevel was verweerd, ramen half bedekt met mos en klimop. Binnen vonden we een paar meubels, bedekt onder een dikke laag stof, en een oude houtkachel die al jaren niet meer had gebrand. Er hing een stilte die bijna tastbaar was, alleen doorbroken door het zachte ruisen van de bladeren buiten.
Wat dit plekje zo bijzonder maakte, was niet alleen de staat van verval, maar het feit dat het zich zo goed had verborgen. Geen pad, geen bordje, geen teken van recent bezoek — alleen de natuur en wij. Het voelde alsof we een klein geheim van het bos hadden ontdekt, een vergeten stukje geschiedenis dat zijn verhaal in stilte vertelde.
Hidden in the Undergrowth
During a bivouac trip in Northern France, we stumbled upon a place that seemed to appear out of nowhere. Nestled deep in overgrown vegetation, a small abandoned house revealed itself — only once we were within five meters of it. As if nature had tried to keep it hidden, it stood there in complete silence, forgotten and nearly invisible.
The house was small and simple, yet carried a powerful atmosphere. The wooden exterior was weathered, windows partially covered in moss and ivy. Inside, a few old furnishings lay beneath thick layers of dust, with a wood stove that hadn’t been used in years. The silence inside was almost tangible, broken only by the faint rustling of leaves.
What made this place so remarkable wasn’t just the decay, but its secrecy. No path, no signs, no recent traces — only nature and us. It felt like we had uncovered a small secret of the forest, a forgotten piece of history quietly waiting to be found.
