In een rustig dorpje in Zuid-België, weg van de snelwegen en stedelijke drukte, stuitten we op een kerk die nog lang op ons netvlies zal blijven hangen. Urbexers kennen deze locatie als “Holy Blue” — en die naam is meer dan terecht. Hier is niet verval of leegte de hoofdrolspeler, maar een diepe, serene blauwe gloed die de ruimte vult.
Zodra je de zware houten deuren openduwt en de koele stilte binnenstapt, overvalt je een bijzondere rust. Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan, in een omgeving die nog verrassend intact is gebleven. Gebrandschilderde ramen werpen gefilterd licht op de blauwgeverfde muren en gewelven, waardoor het interieur baadt in een bijna hemelse sfeer.
De blauwe kleur lijkt bewust gekozen – niet enkel als decoratie, maar als beleving. Zelfs het altaar, de preekstoel en enkele kerkbanken dragen sporen van het blauw dat deze plek zijn bijnaam gaf. In de zijkapellen liggen enkele halfvergane bijbels en stoffige kandelaars, getuigen van de tijd dat hier nog gezongen en gebeden werd.
Hoewel deze kerk al jaren niet meer in gebruik is, heeft de stilte er iets eerbiedigs. Geen vandalisme, geen graffiti – enkel het zachte kraken van hout onder je voeten en de echo van je adem. “Holy Blue” is een kerk zoals je die zelden nog vindt: vergeten, maar niet geschonden.
Een plek waar kleuren, licht en stilte samenkomen tot een unieke urbexervaring.
Holy Blue – Where Silence is Painted in Blue
In a small village in Southern Belgium, far from the highways and noise, we found a church that felt more like a dream than a building. Known in urbex circles as “Holy Blue”, this location offers a rare sight: a sacred space where blue is the dominant language.
The moment you push open the aged wooden doors, you’re enveloped in stillness — and in blue. The walls, the vaulted ceiling, even parts of the pulpit and altar are washed in various shades of it. Stained-glass windows scatter colored light across the pews, casting a glow that feels almost divine.
The use of blue here isn’t just aesthetic — it’s atmospheric. It creates a sense of peace, of cold beauty, of reverence. Even though the church is long out of service, the interior is remarkably intact. No vandalism, no graffiti — just time doing what it does best: slowly softening everything.
Scattered hymnals, candleholders, and a few forgotten rosaries tell of days when this space was filled with voices. Now, it’s a whisper of its former self — but a powerful one. “Holy Blue” isn’t grand in size, but it moves you.
A true gem for explorers who appreciate stillness, color, and the quiet poetry of abandoned places.
