We hebben het geluk gehad om nog een deel van de indrukwekkende hoogovens in Seraing te verkennen — en we waren niet de enigen. Het was er bijna net zo druk als een winterse dierentuin. De slopers hameren erop los, en het lijkt erop dat over een jaar van dit kolossale complex niets meer over is.
Vanwege de talrijke roostertrappen (soms met ontbrekende treden) en de steeds dieper wordende valleien onder ons, bereikten we de hoogste positie niet. Toch kwamen we tot wel 30 á 40 meter hoogte. Hoog zat voor spectaculair uitzicht over de ruïnes en de omgeving. Onze camera’s draaiden overuren.
Het was opvallend hoe elke stap, elke kraak, echode door de massieve stalen kolos. Die resonantie, gecombineerd met het licht dat door gebarsten muren viel, gaf een bijna rituele sfeer. De tegenstelling tussen roestig metaal en het zachte daglicht was bijzonder fotogeniek.
We troffen onderzoeksborden aan, bouten, oude laders en rivierafzettingsmerken — stille getuigen van industriële activiteit uit een vervlogen tijd. Enkel vakwerk, stilte én het onvermijdelijke verval nu. Het voelde als een afscheid.
Voor urbexliefhebbers is dit een laatste kans om dit industrieel erfgoed vast te leggen. Wie over een paar maanden komt, treft er hooguit een vlak terrein. We raden aan: wees er snel bij — voordat de stilte wordt vervangen door een braakliggend bouwterrein.
Rust and Resonance: Urbex of a Deserted Heavy Metal Blast Furnace
We were lucky enough to still explore part of the impressive blast furnaces in Seraing — but by no means alone. It felt almost as crowded as a zoo in winter, but without the guided paths. Dismantling is in full swing, and in about a year, this gigantic complex will likely be gone entirely.
Due to the maze of grated staircases (some steps missing) and deep voids beneath us, we didn’t reach the highest point. Still, we got to 30–40 meters in elevation — high enough for breathtaking shots of rusting steel towers and the surrounding decay.
Every footstep echoed through the steel giants, a resonance that filled us with awe. Light pierced through broken walls, creating dramatic patterns across metal surfaces. It was as if the furnaces were singing a fading lullaby to the setting sun.
Signs of past industry lay everywhere: wiring spools, heavy bolts, slag heaps, and sediment lines along structural beams. These silent artifacts whispered stories of heat and labor. Now, only dust and abandonment remain.
For urbex enthusiasts, this is a rare opportunity. Soon, all will be flattened. No steel silhouettes, no open cages to climb, no industrial poetry. If you want to capture it, act fast — once it’s gone, it’s really gone.
Rouille et Résonance : Exploration Urbaine d’un Haut Fourneau Désaffecté
Nous avons eu la chance d’explorer une partie des hauts fourneaux de Seraing — pas seuls pour autant. L’endroit était presque aussi fréquenté qu’un zoo en hiver. Les pelleteuses carillonnent déjà, et il est probable que dans un an, ce mammouth industriel aura disparu.
Entre les escaliers à grilles (certains marches manquantes) et les profondeurs imprévues sous nos pieds, nous n’avons pas atteint le sommet. Néanmoins, nous avons gravi environ 30 à 40 mètres — assez pour capturer l’imposante silhouette rouillée dans un éclairage magnifique.
À chaque pas, une résonance métallique résonnait dans l’ossature de l’édifice, un écho vibrant. La lumière s’infiltrait à travers les meurtrières de briques, dessinant des ombres poétiques sur le métal. Ces hauts fourneaux semblaient entonner un chant funèbre pour l’industrie.
Tous les vestiges témoignaient du passé minier : bobines de câbles, boulons gigantesques, scories et traces sédimentaires. Des reliques lourdes de sens. Maintenant, seul le silence règne.
Pour les passionnés d’urbex, c’est une dernière chance. Une fois démantelés, tout sera nivelé et les empreintes industrielles disparaitront. Alors, si vous voulez immortaliser l’histoire en acier et en ombres, c’est maintenant ou jamais.
